چیز هایی هست که نمیدانی

گنگ بود!
همه چیز گنگ بود و رفتنت را در هر معادله ای جای گذاری می کردم جوابی به دست نمی آوردم.
بعد از تو، آن شهر جای ماندن نبود!
فرار کردم
از تو… از خودم… از قول و قرارهایی که در نطفه خفه شد!
ابتدا آن شهر و بعد از آن نتیجه ی افکار پریشانم می گفت این دنیا جای ماندن نیست…
نشستم و پاییز هزار و سیصد و رفتنت را ورق زدم و ورق زدم و ورق زدم که رسیدم به خط پایان… نه… گاهی هیچ دلیلی برای ماندن نیست!
دلیل تو بودی… هوا تو بودی… نفس تو بودی و به خدا که رفتن به چشمانت نمی آمد!