لکنت

منطقه جنگی برایم با یک خمپاره در چهل متری ام معنا پیدا کرد. یعنی یک لحظه با زانوهای خم، نیمه کاره، محو پره های ته اش شده بودم که کج توی زمین فرو رفته بود و عمل نکرده بود و مثل سیگار روشنی که در زیرسیگاری جامانده باشد، دود می کرد. انعکاس موج برخورد را روی پوست صورتم، چنان کامل و واضح حس کردم که از آن روز هر لحظه اراده کنم با تمام جزئیات به خاطرم می آید. چطور می شود ماجرا را برای کسی شرح داد؟ خمپاره جدی است پسرم. تنها چیزی که می شود در موردش کلمه جدی را به کار برد. خمپاره پیام واضحی را با خودش به زمین می کوبد. دو تا سرباز چند کیلومتر آن طرف تر ته گلوله اش را در لوله خمپاره انداز میزان کرده اند و یک مکث کوتاه و رها کرده اند و گوش های شان را گرفته اند. همین.