عاشقانه ای در منهتن

صدای محنت‌زده‌ام کم‌کم به سکوت گرایید. درد فکم شدید شده بود. دکتر ورن دودلی مرا با شرم و حیا اشتباه گرفته بود و چون از شرم یک دختر خوشش می‌آمد به این نتیجه رسیده بود که از من خوشش می‌آید؛ با ستایش از پرونده تحصیلی‌ام که مثل دل و روده موجودی در حال تشریح روی میزش پخش شده بود و با قدردانی از توصیه‌نامه‌های درخشان معلمانم، مصاحبه‌ای را به پایان رساند و به من اطمینان داد که من دقیقا از همان جوانان متعهدی‌ام که دانشگاه برای بورس بانیان به آنان امید دارد. مصاحبه به پایان رسید: دکتر ورنر خودش را از روی صندلی گردان به‌زحمت بلند کرده بود، از آنچه تصور می‌کردم قدکوتاه‌تر و قوی‌هیکل‌تر بود. لبخند زد، لثه‌های صورتی‌اش را به نمایش گذاشت و به من بابت دریافت بورس تبریک گفت، امیدوار بودم بدانم که این بورس خیلی رقابتی است و فقط به بیست نفر از هزار و صد دانشجویی که وارد این دانشگاه می‌شدند تعلق می‌گرفت؛ فرم‌های نهایی پذیرش ظرف چند هفته به خانه‌ام ارسال می‌شد. تته‌پته‌کنان گفتم: «دکتر ورنر، شاید این‌که من بخواهم معلم بشوم یا این‌که بدانم چه هدفی برای زندگی دارم کاملا درست نباشد.»